Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Κατάκτηση και κατάχρηση


Ένα από τα ιερότερα δικαιώματα και πραγματική κατάκτηση του εργατικού κινήματος, είναι το δικαίωμα στην απεργία. Πότε όμως αυτό το δικαίωμα είναι πράγματι ιερό και χαίρει σεβασμού και, πότε αυτό το δικαίωμα αγγίζει τα όρια της κατάχρησης με επακόλουθο την κοινωνική αναστάτωση και ειρήνη; Αυτό που μας έδωσε το έναυσμα για το παραπάνω ερώτημα, είναι η απεργία των εργαζομένων στα μέσα σταθερής τροχιάς, μετρό, ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και τραμ. Οι εποχές είναι δύσκολες και όλοι οι εργαζόμενοι και όχι μόνο, είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται. Όλοι ανεξαιρέτως, θυσιαζόμαστε οικονομικά και προσωπικά, στο βωμό της πολυπόθητης ανάκαμψης, ανάτασης και ανάπτυξης της οικονομίας που καταβάλλεται. Κανείς δεν μπορεί εκ του ασφαλούς να προδικάσει την επιτυχία του εγχειρήματος αυτού. Όλοι όμως, είναι αναγκασμένοι να σέβονται και το δικαίωμα του καθενός, να έχει την δυνατότητα να μετακινείται, κάτι που θεωρώ ότι είναι απόλυτα λογικό και αυτονόητο. Σε άλλες εποχές, δεκάρα δεν θα έδινε κανείς για το πόσες μέρες θα ήταν ακίνητοι οι συρμοί του μετρό. Σήμερα όμως, που τα οικονομικά δεδομένα του καθενός μας είναι περιορισμένα ως ανύπαρκτα, τα μέσα σταθερής τροχιάς, είναι ο πιο οικονομικός τρόπος να μετακινηθούμε. Το αυτοκίνητο είναι απαγορευτικό, για ταξί ούτε λόγος, ως εκ τούτου, κανείς δεν μπορεί, δρώντας συντεχνιακά και με βάση το προσωπικό του συμφέρον, να ταλαιπωρεί περισσότερους από ενάμιση εκατομμύριο πολίτες- επιβάτες.

Δεν θα μπω στην βεντέτα που άνοιξε από χθες η κυβέρνηση με τους περίπου δύο χιλιάδες εργαζόμενους των μέσων αυτών. Η κόντρα αυτή είναι ανούσια και χωρίς λογική. Λύσεις δεν θα βρεθούν με την παράθεση στοιχείων που δεν συμφωνούν. Ως πολίτης αυτού του τόπου όμως, απαιτώ, να μου επιτρέπεται αξιότιμοι κύριοι, να μπορώ να πάω να βγάλω το μεροκάματό μου, όσο μου δίνεται αυτή η δυνατότητα, χωρίς να είμαι αναγκασμένος να χρυσοπληρώσω την μετακίνηση μου. Κάπου διάβασα, ότι τα όρια της ελευθερίας μου, σταματούν εκεί που δεν παρεμποδίζεται η ελευθερία του διπλανού μου. Καλό θα ήταν να το έχουμε όλοι μας αυτό καλά φυλαγμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μας, πριν κάνουμε το οτιδήποτε, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό σήμερα.

ΝΙΚΟΣ ΝΑΟΥΜΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου